Afbeelding
Voorjaarsschoonmaak
Auteur: Xaviera Ringeling
De zon schijnt, de temperatuur stijgt. Het is niet meer te ontkennen: na een bijna- elfstedentochtwinter is het eindelijk tijd voor een eindeloos-op-het-terras-zitten-lente, gevolgd door een hoe-weinig-kleding-kunje- aan-zomer. Met al dat moois in het vooruitzicht kunnen je gedachten niet anders dan afdwalen. Ooit was er een tijd – niet eens zo heel lang geleden – dat je weleens iets niet wist. Iemand stelde een vraag. Jij dacht erover na. En na enig gewoel door je grijze massa moest je toegeven dat je het antwoord schuldig moest blijven: ‘Ik heb geen idee hoe dat moet/zit/is’, zei je dan. En daarmee was dat deel van het gesprek voorbij. ‘Ik heb geen idee…’ is met de komst van internet niet langer een optie. Met een beetje van jezelf en een hele hoop van je smartphone en Google is het risico dat je ooit op welke vraag dan ook geen antwoord weet, gereduceerd tot een verwaarloosbaar percentage. Jammer is dat soms, want mensen ongegeneerd onwaarheden voorhouden heeft z’n langste tijd wel gehad. Maar vooral mooi, want het internet verbindt ons met de grootste kennisdatabase van de wereld. En als kennis macht is, zijn wij – in potentie – de machtigste generatie in de geschiedenis van de mensheid. Toch werk ik – dagelijks – met online professionals die Google voor het gemak even vergeten. Webredacteuren die niks van Google Analytics weten, bloggers die Wordpress niet snappen, online marketeers die nog nooit een HTML-code hebben gezien en online communicatiespecialisten voor wie SEO geheimtaal is. Ik zeg professionals, omdat ze zichzelf zo noemen. Maar ik vraag me in het geniep (vertel het niet door) uiteraard uitgebreid af hoe het mogelijk is dat juist zij die van het web hun werk hebben gemaakt, vergeten dat het web hun alles biedt wat ze nodig hebben om van goedbetaalde hobbyist te verworden tot echte specialist.
WebavontuurEen tijd geleden schudde ik de hand van de hoofdredacteur van een van de grootste websites van Nederland: ‘Ik zal het maar meteen zeggen’, startte hij de conversatie,‘van het internet weet ik eigenlijk maar weinig.’ Gelukkig stond mijn stoel stevig met vier poten op de grond en ben ik zelf goed in balans. Deze meneer mocht zich al vijf jaar hoofdredacteur van een webredactie noemen. En al vijf jaar was het hem gelukt om vooral niks te leren over zijn eigen vak. Kon ik maar zeggen dat hij een uitzondering is. Kon ik je maar geruststellen en beweren dat ik verrast was. Maar ik heb inmiddels veel keukens van binnen mogen bekijken en zelfs zonder witte handschoen kan ik constateren dat er nodig moet worden schoongemaakt. Wil je een goede website, dan heb je goede mensen nodig. Mensen die snappen dat het web zich per dag ontwikkelt en dat hun kennis dat net zo hard moet doen. Mensen die weten dat ‘ik heb geen idee…’ niet langer een optie is omdat alle kennis die ze nodig hebben, elke dag weer te vinden is op hun eigen kanaal. Vooral mensen die appreciëren hoe gelukkig ze zich mogen prijzen dat ze betaald worden om elke dag weer een nieuw webavontuur aan te gaan. Gelukkig zijn die er ook. Met hen pak ik straks dat terrasje en flaneer ik door de straten van Utrecht. Welke straten? Dat gaat Google mij vertellen, want die weet alles.
